De Irrawaddy-dolfijnen in Kratie

Na cultuur is het tijd voor natuur. De reden dat we naar het slaperige stadje Kratie trekken, is om de zeldzame dolfijnen die in de Mekong leven te bewonderen. Er zouden hier nog naar schatting 75 dolfijnen leven, maar door een sterk vervuilde Mekong daalt hun aantal nog steeds.

We moeten een tijdje zoeken, en net als we de hoop verloren hebben horen we naast onze boot een soort walvisachtig geluid als ze bovenkomen en hun longen leegblazen. Plots zijn ze overal en weten we niet waar eerst te kijken. Aangezien het geen Flippers zijn, was het moeilijk om ze op foto vast te leggen. Prachtige beestjes!

De tempels in Ankor Wat

Siem Reap is een stadje dat overspoelt wordt door iedere toerist die Ankor Wat wil bezoeken, en dat wilt iedereen die naar Cambodja komt. Een voordeel hiervan is dat ze hier lekkere chocolade verkopen. We laten ons eens lekker gaan, wat resulteert in volgende rekening: slapen 3 $, eten 1 $, chocolade 5 $. :-)

Ankor Wat is niet een tempel maar een verzameling van oude tempels die zich uitstrekt over vele kilometers rond Siem Reap. We gaan dus voor de volle drie dagen "tempelen". Dag 1 doen we met de Tuk Tuk. We beginnen ambitieus, om 5 u 's morgens, maar de wolken zijn spelbreker voor een mooie zonsopgang. Ideaal moment dus om Ankor Wat (de moeder van alle tempels) te bezoeken, we zijn er practisch alleen. Maar de regen zet door, dus we bezoeken noodgedwongen de tempels als twee groene tenten in onze modieuze regenponcho's.



Bayon is een spectaculaire tempel waar uit elke toren een gezicht tevoorschijn komt. Het heeft iets in de regen, de 170 gezichten lijken wel te huilen...
Tha Prom is dan weer iets helemaal anders... opgegeten door de junge. We rijden in onze kikkerkleurige Tuk Tuk naar nog een handvol andere tempels, maar onze benen zijn slap en onze onderbroeken nat, dus laten we de zonsondergang voor wat het is.

Dag 2 plannen we met de fiets te doen maar de weergoden zijn ons niet gunstig gezind dus slaan we een dagje over en zetten alles op dag 3. Met succes, de hemel is opengetrokken en onder een strakke blauwe hemel zien alle tempels er net iets mooier uit.

We waren gewaarschuwd dat de zonsondergang op de tempelberg geen intieme aangelegenheid zou zijn, maar de honderden toeristen die elkaar verdringen om het beste plaatsje te krijgen hadden we toch niet echt verwacht. Het is ook de eerste - en hopelijk laatste- zonsondergang die gevolgd wordt door een applaus.

Na twee dagen Ankor Wat hebben we onze dosis tempels wel even gehad, en beseffen we dat de alle tempels die nog in het verschiet liggen altijd net iets minder indrukwekkend zullen zijn...

Over het water: van Battambang naar Siem Reap

Battambang zien we alleen als een donker regenachtig stadje zonder veel nachtelijke beweging. Waar zijn de honderden eetstalletjes als je ze nodig hebt? We stappen de volgende ochtend dus maar op de OVERvolle boot met bestemming Siem Reap, alias hometown van Ankor Wat.

De boottocht gaat van kleine kanaaltjes en drijvende dorpen tot Tonle Sap, een meer zo breed dat je de overkant niet ziet. Bij elke bocht lijkt het alsof we kantelen. De zon brandt, de kinderen in hun bootjes zwaaien, de 7 uur durende tocht vliegt voorbij.

Sihanoukville en "Paradise Island"

Gemengde verhalen over Sihanoukville maken dat we niet goed weten wat te verwachten van dit kuststadje en de kwaliteit van het duiken. We nemen dus de proef op de som en gaan zelf onze mening vormen. Eens aangekomen, het strandje verkend, duiktripje geboekt, werd Sihanoukville als snel ZALIG bevonden. Geen grote stad als Nha Trang maar een klein gehuchtje met gezellige barretjes op het strand, met de sprekende naam Serendipity.

De zichtbaarheid bij het duiken verschilt sterk van duik tot duik, maar we zien wel veel meer scholen vissen dan in de Vietnamese waters. We slapen die nacht op een Paradise Island, althans, zo hebben wij het genoemd. Ons huisje op de pier is fantastisch, het leven van het kleine vissersdorpje speelt zich voor ons af, het is er rustig, vredevol, gewoon perfect.

We eten de beste spaghetti met de meest verse calamares ooit en krijgen, gratis en voor niets, een prachtige avondvoorstelling van de natuurkrachten. We beseffen dat het niet veel beter dan dit wordt.



Tijdens de volgende duiken zien we een grote octopus, zwemmen we voorbij enkele roggen en vinden een zeepaardje. Prachtig.

Als op een prachtige ochtend in dit voor ons echte paradijselijke eiland Bert vraagt: "Lieve schat, wil je met mij trouwen!!", dan kan ik alleen maar roepen: "JAAAA!!!!!!"
En op de volgende manier sturen we de blijde boodschap de wijde wereld in:

Komt het door de emoties van mij ten huwelijk te vragen of door teveel tijd onder water door te brengen maar de volgende drie dagen heeft Bert hoge koorts en blijft aan bed gekluisterd... het begint een maandelijkse gewoonte te worden. Reizen, het vergt wat van een mens :-)

Gruwelen in Phnom Penh

Phnom Penh heeft iets waardoor we meteen een beter gevoel hebben als in Vietnam. Hostel aan het meer voor 4 dollar, het eten is wel iets duurder als in Vietnam maar nog steeds spotgoedkoop naar onze normen. Niet slecht als je een jaar lang het geld laat rollen.

Een gast met baard, jongleerstokken en een Aarschots accent kan alleen een vriend zijn van mijn broer, en inderdaad, het is een kleine wereld. We trekken er de volgende dag samen op uit, wij in het nadeel met onze 1 dollar gehuurde rammelfietskes tegen zijn volledig uitgeruste wereldfiets. Zware kost op het programma, de killing fields is de lugubere plaats waar (tot nu toe) 128 massagraven ontdekt zijn.

De boom waartegen kinderen werden doodgesmeten en de "muziekboom" (een boom met luidsprekers waar luide muziek uit speelde) die het geschreeuw moest camoufleren want de Rode Khmer 'verspilde' geen kogels deze mensen, staan er nog net als toen. Niet te vatten.

De Tuol Sleng gevangenis (S21, een oud schoolgebouw btw!!) is even, al dan niet, nog shockender. Oneindig veel zwart-wit portretten van mannen, kinderen en vrouwen met babies die allemaal, zonder reden, gruwelijk afgemaakt zijn door Pol(itical) Pot(ential) en zijn kliek. Claustrofobische cellen, gruwelijke beelden. De moordenaars waren allemaal tieners, niemand is vervolgd geweest en de UN heeft jaren z'n ogen gesloten!

Veel ellende voor 1 dag, maar deze geschiedenis moet je "gezien" hebben om Cambodja te kennen...

40 km in de benen, niet slecht op een 1 dollar fiets.